एजेन्सी । सिङ्गापुरका उद्योग, पर्यटन, विमानस्थल, विद्यालय र विश्व स्तरका कार्यालयहरू निकै लोभलाग्दा रहेका छन् । केवल ७३४ वर्ग किलोमिटरमा फैलिएको र ५.६ मिलियन जनसंख्या भएको सिंगापुरमा ९० प्रतिशत भन्दा बढी मानिसहरूको आफ्नै घर छ।
कुनै समय यो देशमा पनि भारत जस्तै अंग्रेजको शासन थियो, तर पनि यो देशले यति छिटो प्रगति गर्न सफल रह्यो । कैयौँ विकसित देशलाई यो देशको विकासले पछि पारिदियो ।
सन् १९४० मा आधा विश्व दोस्रो विश्वयुद्धमा फसेको थियो र यो देश अंग्रेजले कब्जा गरेको थियो । समुन्द्री किनारमा भएकोले यो देश अंग्रेजहरुका लागि निकै महत्वको थियो ।
यहाँको बन्दरगाह धेरै देशले आफ्नो कब्जामा लिन चाहन्थे । तर सन् १९४२ मा जापानले यहाँबाट बेलायतीहरुलाई भगाउन सफल भयो र सिंगापुरलाई आफ्नो नियन्त्रणमा लियो ।
त्यस समय जापानले सिङ्गापुरका जनतामाथि धेरै दमन गरेको बताइन्छ र त्यहाँका भवनहरूलाई भग्नावशेषमा परिणत गरेको थियो।
दोस्रो विश्वयुद्धमा अमेरिकाले हिरोसिमा र नागासाकीमा परमाणु बम खसालेपछि जापानले आत्मसमर्पण गर्यो र सिङ्गापुरको नियन्त्रण फेरि बेलायती हातमा आयो तर विश्वयुद्धका कारण बेलायतको अवस्था बिग्रिएको हुनाले ९ अगस्ट १९५९ मा स्वतन्त्र भयो ।
अब सिङ्गापुर स्वतन्त्र थियो, तर यसको अगाडि धेरै चुनौतिहरू थिए, जसमध्ये सबैभन्दा ठूलो थियो जनसंख्या वृद्धि र मानिसहरूका लागि बस्ने ठाउँको अभाव। मानिसहरू कुनै पनि आधारभूत सुविधा बिना साना क्षेत्रमा बस्न बाध्य थिए र सिंगापुरको विकासको कथा यहीँबाट सुरु भयो।
सन् १९६० मा सिंगापुरले आफ्नै सरकार गठन गर्यो र ली कुआन यू प्रधानमन्त्री चुनिए। त्यहाँका जनताको समस्या देखेर लीको सरकारले सर्वप्रथम देशवासीका लागि आवास योजनाको काम थाल्छ र त्यसका लागि आवास तथा विकास बोर्ड गठन गर्छ । सरकारको पहिलो काम देशमा बढ्दो गरिब जनसंख्याको लागि भाडामा घरहरू निर्माण गर्नु थियो।
बेलायती पालामा सिंगापुरमा चीन र मलेसियाबाट ठूलो संख्यामा मानिसहरु थिए, बेलायतीहरु गएपछि बस्तीमा बस्न थाले र उनीहरुको संख्या बढ्दै गयो ।
सोही क्रममा चीन र मलेसियाका जनताबीच झगडा बढ्न थाल्यो । सिङ्गापुर सरकारले पनि उनीहरूलाई बस्ती छोडेर निर्माण भइरहेका घरहरूमा बस्न मनाउन सकेन। त्यसपछि २५ मे १९६१ मा एउटा ठूलो बस्तीमा आगलागी भयो, जसमा ४ जनाको मृत्यु भयो र करिब १६ हजार मानिस घरबारविहीन भए ।
अब यी १६ हजार जनता सडकमा आएका थिए र त्यसको सम्पूर्ण जिम्मेवारी प्रधानमन्त्री ली कुआन यु र आवास बोर्डको थियो । दुवैले निकै लगनशीलताका साथ काम गरे र एक वर्षभित्रै यी मानिसहरूलाई नयाँ घरमा सारियो। यसका साथै ५ वर्षभित्र उक्त ठाउँमा नयाँ आवास आयोजना निर्माण भयो । उक्त समयमा जब सिङ्गापुर सरकार र यसको आवास बोर्डमा जनताको विश्वास बढ्न थाल्यो।
उनीहरुसँग ठाउँ कम र जनसंख्या बढी भएको सरकारले पनि बुझेको थियो, त्यसपछि आवास बोर्डलाई समाधान खोज्न भनियो । यो समस्या समाधान गर्न सरकारले सन् १९६६ मा विधेयक ल्यायो, जसअनुसार अहिले जनताबाट जग्गा लिएर भवन निर्माण गरियो । तर, जसबाट जग्गा लिएको थियो, उनीहरुलाई बजार अनुसार पैसा दिइयो । त्यसपछि अग्ला भवन निर्माण हुन थाल्यो ।
सुरुमा मानिसहरु केही समय बस्न सक्ने गरी एकल कोठाको फ्ल्याटको आधारभूत भवन निर्माण सुरु गरिएको थियो । त्यससँगै हाउजिङ बोर्डले आफ्नो काम गरिरहेको भए पनि जग्गा कम रहेको भन्दै समुन्द्रमा भवन बनाउने काम सुरु भयो ।
सन् १९६० मा सरकारसँग ४४ प्रतिशत मात्रै जमिन थियो तर सन् २००९ मा देशको ९० प्रतिशत जमिन थियो ।
सरकारले सन् १९६६ मा एउटा योजना सुरु गर्यो, जसलाई घरको स्वामित्व नाम दिइएको थियो। यसले सिंगापुरमा घर बनाउने हरेक मानिसको सपना पूरा गर्यो। यससँगै सन् २०२२ सम्ममा सिंगापुरले २४ नयाँ सहर निर्माण गर्यो, जसमा १० लाखभन्दा बढी फ्ल्याट रहेका छन्। यी सबै शहरहरू यस्तो अद्भुत तरिकाले डिजाइन गरिएका थिए कि स्कूलहरू, स्टोरहरू, अस्पतालहरू र अन्य आधारभूत सुविधाहरूको हेरचाह गरिएको थियो। यससँगै सबै सहरलाई मेट्रोले जोडेको छ ।
यो कामलाई निरन्तरता दिन सरकारलाई बलियो कोष चाहिन्छ, यसका लागि उत्कृष्ट कर प्रणाली छ। सिंगापुरमा ५५ वर्ष मुनिका प्रत्येक व्यक्तिले आफ्नो तलबको २० प्रतिशत सामाजिक बचत कोषमा जम्मा गर्नुपर्नेछ। यसका साथै आफूले काम गरिरहेका कम्पनीले पनि १७ प्रतिशत रकम यस कोषमा जम्मा गर्नुपर्नेछ ।
व्यक्तिले यो रकम निश्चित कारणहरूका लागि मात्र निकाल्न सक्छ, जसमध्ये एउटा घर किन्नु हो। यो कोष प्रयोग गरेर, हरेक सिंगापुरवासीले सजिलै घर किन्न सक्छन्।
